We moeten het even over eenzaamheid hebben. Ja, ik weet het zeker. Als ik zeg dat ik schrijf over het ongemakkelijke feest dat leven heet, moeten we het ook over eenzaamheid hebben.
Dat gevoel op zaterdagavond, als ik alleen thuis ben en de gedachten door mijn hoofd razen. De muren komen op je af. Is het angst wat ik voel? Een zwaarte? Het is niet gelukt om een drankje of hapje te regelen. ‘Iedereen ligt nu op elkaar.’ ‘Hoezo zit ik hier alleen, wat is er mis?’ Beelden van vriendengroepen die hard lachend en proostend in de tapasbar zitten. Beelden van een vrouw aan tafel, bij mij thuis, ik maakte lasagne. En dan, in het voorbijgaan, even een kus op haar slaap. Daar denk ik aan, zittend op de bank, met een boek. De onrust. En dan maar alleen de stad in gaan. Soms dan toch wel. Dapper. Mijn leven is vaak enorm dapper.
Of denk aan warme, zomerse dagen. Dat je wakker wordt, naar buiten kijkt en dat de zon eigenlijk schreeuwt: dit is een leuke dag. Dit hoort een heel, heel leuke dag te zijn, genieten, enorm. Doe het. En dan in de middag, alleen, handdoek, e-boek, watertje, liggend bij een meertje, tussen topless vrouwen, en dan niet kijken, niet kijken, dat is niet netjes. Knettergek word je ervan. Muziek op, ogen dicht, negeren. Hup, Anthony, zing nog wat harder ‘Give It Away’. Natuurlijk kijk je wel, borsten, live in het echt, het was alweer even geleden, een wonder der natuur, wat een schoonheid is dat toch, maar schoonheid doet ook pijn, Anthony zing nog wat voor mij, ‘Suck My Kiss’, ja, prima.
En de feestdagen, tweede paasdag, tweede pinksterdag. Ik weet nooit helemaal wat de bedoeling is. Niet echt. Ja, natuurlijk heb ik wel eens wat, heus wel, ik ben gewoon normaal en zo, in hoeverre mensen dan normaal zijn, maar die dag, die tweede paas- of pinksterdagen, hoe dan? Nou, dat dus en dan nog honderden voorbeelden.
Of moeten we het er verdomme juist helemaal niet over hebben? Een reden om het niet over eenzaamheid te hebben, is dat mensen stom kunnen reageren. Op bovenstaande valt al heel veel stoms te reageren. Ik kan wat inschenken en daarop wachten. Of ben ik onterecht bang? Ik weet uit ervaring dat mensen willen redden. Acuut. Ze zetten een zwaailichtje op hun hoofd en gaan loeien: tatutatu. Maar er valt niet echt iets te redden.
Ik heb het weleens voorzichtig geroepen, online. Toen kwamen er reacties: ‘Nou, ha, we kunnen best eens koffie doen, hoor.’ Dat lijkt aardig, maar ik weet dan niet hoe ik moet reageren. Ik ken die persoon niet en zij kennen mij van een paar stukjes en misschien een video. Het staat gewoon 4 – 0 voor die ander. Ik moet op basis van één zin enthousiast reageren, een oordeel vellen. Ik weet niet hoe ik moet reageren, nee, natuurlijk weet ik het wel: ik moet heel sympathiek en spontaan reageren. Dat is de bedoeling. Dus hup, aardig zijn zal ik. Godsamme. Ik moet zeggen: ‘hartstikke leuk!’, ook al voel ik dat niet zo. Dat is het onhandige van het hardop zeggen, het bespreekbaar maken. Dan ben je ineens onaardig als je niet overal voor openstaat.
Die ongemakkelijkheid voel ik nu ook. Als je roept dat eenzaamheid als een zwerfkatje je leven is ingeslopen en al jaren om je benen krult, en je het soms buiten zet, maar het toch weer op de bank ligt. Dat is toch een forse reden om het niet over eenzaamheid te hebben.
Een andere reden is de angst dat mensen zouden kunnen denken dat ik te kritisch ben. ‘Maar ben je dan niet te kritisch?’ Het feit dat er ruimte is voor meer spontane gezelligheid betekent niet dat er ruimte is voor iedereen. De oplossing is niet dat ik met allemaal mismatches een drankje ga doen, want dat is bijna erger. Dat iemand niet weet waar je het in godsnaam over hebt. Dat iemand steeds reageert op een manier dat je denkt: je snapt het niet, we snappen elkaar niet.
Eigenlijk ben ik bang dat mensen denken dat ik knettergek ben. Terwijl ik ben niet knettergekker dan anderen. Ontmoet mij op een borrel en ik ben de gezelligste van de hele borrel. En mijn humor, echt, oh, my god: ik ben hilarisch. En ik kan luisteren, heb trainingen gegeven in communicatie, ‘je weet heel snel een ontspannen sfeer neer te zetten’. ‘You made me feel safe, that not often happens with me the first date.’ (Latoya, januari 2024, Lisbon) Ik ben een lieve man, aardig ook nog, ik luisterde vrijwillig met bejaarden naar klassieke muziek. Wat? Wacht! STOP! Ik zit hier een focking commercial over mezelf te maken. Crazy. Stop daar mee.
Een derde reden is dat ik zelf niet precies weet wat ik met het onderwerp aan moet. Ik hou van onderwerpen die ik lastig vind, maar waar ik een glansrijke draai aan kan geven. Lekker bezig! En ik vind zelf dat ik het nu al wel opgelost had moeten hebben. Want in 2013 stond er al een stuk in PS van Parool waarin ik vertelde dat en hoe ik op zoek ging naar vrienden. Ik liep door een Amsterdams park op een zondagmiddag en zuchtte zacht. Hoezo ben ik nu weer alleen? We vinden met z’n allen dat we de schouders eronder moeten zetten en niet moeten zeuren. Ik ben bang dat mensen vinden dat ik zeur.
De reden om het wel over eenzaamheid te hebben? Omdat het er is. Daarom. En niet alleen bij mij. Nee, dat zou wat zijn. Dan zou ik als een zeldzaam wezen vast op TV komen. ‘Hier te gast is Johan S. woonachtig te A. Hij heeft last van eenzaamheid, een onbekend fenomeen. Wij aan tafel en op de redactie hadden er nooit over gehoord. Welkom Johan. Eenzaamheid? Dat hoor je nooit. Vertel eens, wat betekent dat?’
Het is er, ook onder de zogenaamd succesvolle, slimme mensen. Hippe, frisse en fruitige types zoals jij.
Laten we het even over eenzaamheid hebben. Ik ben opgegroeid in een gezin waar niet gesproken werd over wat er echt was. Niet over hoe je je voelde, wat je dacht, hoe het leven verwarrend kan zijn. Ik ben niet je goeroe, hooguit je gappie. Ik ga niets oplossen. Ik schrijf gewoon stukjes. Ik vertel verhalen, voor iedereen die denkt: ik zie er verdomme helemaal niet gek uit, ik weet me te kleden, mensen vinden me leuk en grappig, op het werk doe ik het goed, ik ben gek en geniaal, maar toch, verdomme, eenzaam. Zo nu en dan, hè? Of ok, iets vaker dan dat. Maar niet altijd.
Laten we het even over eenzaamheid hebben, want, you are not alone. You are not alone.
Single en zijn om je heen vrienden zich aan het settelen? Jij nog aan het daten? Druk met het opbouwen van een leven, carrière? Meer lezen over het ongemakkelijke feest dat (single) leven heet? Hieronder word je lid van Club Lekker Bezig. GRATIS! ‘Heerlijk geschreven!’ ‘Moest hardop lachen!’
No comment yet, add your voice below!