We moeten het even over eenzaamheid hebben. Ja, ik weet het zeker.
Dat gevoel op zaterdagavond, als ik alleen thuis ben en de gedachten door mijn hoofd razen. En is het angst wat ik voel? Het is niet gelukt om een drankje of hapje te regelen. Ik denk malle dingen als ‘Iedereen ligt nu op elkaar.’ ‘Hoezo zit ik hier alleen, wat is er mis?’ Beelden van vriendengroepen die hard lachend en proostend in de tapasbar zitten. Hippe mensen, ik ben ook hip, toch, ik bedoel, ik ben een beetje artistiek, jeetje, wat ongemakkelijk allemaal dit.
Beelden van een vrouw aan tafel, bij mij thuis, ik maakte lasagne. En dan, in het voorbijgaan, even een kus op haar slaap. Daar denk ik aan, zittend op de bank, met een boek. Met een boek, goddomme, wat doe ik met dit boek? De onrust. En dan maar alleen de stad in gaan. Soms dan toch wel. Dapper. Mijn leven is vaak enorm dapper.
Of denk aan warme, zomerse dagen. Dat je wakker wordt, naar buiten kijkt en dat de zon eigenlijk schreeuwt: dit is een leuke dag. Dit hoort een heel, heel leuke dag te zijn, genieten, enorm. Doe het. En dan in de middag, alleen, handdoek, e-boek, watertje, liggend bij een meertje, tussen topless vrouwen, en dan niet kijken, niet kijken, dat is niet netjes. Knettergek word je ervan. Muziek op, ogen dicht, negeren. Hup, Anthony, zing nog wat harder ‘Give It Away’. Natuurlijk kijk je wel, borsten, live in het echt, het was alweer even geleden, een wonder der natuur, wat een schoonheid is dat toch, maar schoonheid doet ook pijn, Anthony zing nog wat voor mij, ‘Suck My Kiss’, ja, prima.
En dan de feestdagen, de verdomde feestdagen en het centrale gevoel: wat ben ik er de hele tijd wat van aan het maken, ik zou wel even gedragen willen worden, dat ik niet al die stappen zelf hoef te zetten.
Of moeten we het er verdomme juist helemaal niet over hebben? Een reden om het niet over eenzaamheid te hebben, is dat mensen stom kunnen reageren. Op bovenstaande valt al heel veel stoms te reageren. Ik kan wat inschenken en daarop wachten. Of ben ik onterecht bang? Ik weet uit ervaring dat mensen willen redden. Ze zetten een zwaailichtje op hun hoofd en gaan loeien: tatutatu. Maar er valt niet echt iets te redden.
Ik heb het weleens voorzichtig geroepen, online. Toen kwamen er reacties: ‘Nou, ha, we kunnen best eens koffie doen, hoor.’ Dat lijkt aardig, maar ik weet dan niet hoe ik moet reageren. Ik ken die persoon niet en zij kennen mij van een paar stukjes en misschien een video. Het staat gewoon 4 – 0 voor die ander. Ik moet op basis van één zin enthousiast reageren, een oordeel vellen. Ik weet niet hoe ik moet reageren, nee, natuurlijk weet ik het wel: ik moet heel sympathiek en spontaan reageren. Dat is de bedoeling. Dus hup, aardig zijn zal ik. Godsamme. Ik moet zeggen: ‘hartstikke leuk!’, ook al voel ik dat niet zo. Dat is het onhandige van het hardop zeggen, het bespreekbaar maken. Dan ben je ineens onaardig als je niet overal voor openstaat.
Die ongemakkelijkheid voel ik nu ook. Als je roept dat eenzaamheid als een zwerfkatje je leven is ingeslopen en al jaren om je benen krult, en je het soms buiten zet, maar het toch weer op de bank ligt. Dat is toch een forse reden om het niet over eenzaamheid te hebben.
Een andere reden is de angst dat mensen zouden kunnen denken dat ik te kritisch ben. ‘Maar ben je dan niet te kritisch?’ Het feit dat er ruimte is voor meer spontane gezelligheid betekent niet dat er ruimte is voor iedereen. Godverdomme. De oplossing is niet dat ik met allemaal mismatches een drankje ga doen, want dat is bijna erger. Dat iemand niet weet waar je het in godsnaam over hebt. Dat iemand steeds reageert op een manier dat je denkt: je snapt het niet, we snappen elkaar niet. Ik wil likeminded mensen ontmoeten. Je mag in 2024 op iedereen vallen, let love rule, dan mag ik op mensen met een leuke smaak, met smaak, een beetje hip en knap en slim vallen, toch? Niet? Nee, ok. Dan ga ik nu daten met mensen die ik stom vind. Ok, ok. Is goed. ‘Ha dit is Anja-Saartje. Ze heeft een prima nasi in huis.’
Een derde reden is dat ik zelf niet precies weet wat ik met het onderwerp aan moet. Ik hou van onderwerpen die ik lastig vind, maar waar ik een glansrijke draai aan kan geven. Lekker bezig! Ik heb die glansrijke draai niet, behalve dat ik elke week weer iets verzin, iets onderneem waar ik moed voor nodig heb. Als je stukjes wil volgen over moedige stappen, want ik blijf niet op de bank zitten, dan welkom.
De reden om het wel over eenzaamheid te hebben? Omdat het er is. Daarom. En niet alleen bij mij. Het is er, ook onder de zogenaamd succesvolle, slimme mensen. Hippe, frisse en fruitige types zoals jij.
Laten we het even over eenzaamheid hebben. Ik ben opgegroeid in een gezin waar niet gesproken werd over wat er echt was. Niet over hoe je je voelde, wat je dacht, hoe het leven verwarrend kan zijn. Ik ben niet je goeroe, hooguit je gappie. Ik ga niets oplossen. Ik schrijf gewoon stukjes. Ik vertel verhalen, voor iedereen die denkt: ik zie er verdomme helemaal niet gek uit, ik weet me te kleden, mensen vinden me leuk en grappig, op het werk doe ik het goed, ik ben gek en geniaal, maar toch, verdomme, eenzaam. Zo nu en dan, hè? Of ok, iets vaker dan dat. Maar niet altijd.
Laten we het even over eenzaamheid hebben, want, you are not alone. You are not alone.
Hip en single? Last van enige arrogantitus en ben je daarnaast gevoelig en lief en worstel je wat met je zelf? Volg mijn zoektocht op weg naar gezelligheid in vriendschap en liefde.
No comment yet, add your voice below!