Ik deed mee aan First Dates en dit gebeurde

Het begon met een oproep op Facebook waar ze single mannen en vrouwen zochten voor het programma First Dates. Ik vond dat meteen natuurlijk een goed idee, want ik was single en ik was rete benieuwd en ik wilde met mijn hoofd op TV. En ik dacht: die redactie gaat gewoon goed z’n best doen om een echt leuke vrouw tegen over mij aan dat tafeltje te zetten. Dat dacht ik echt, en voor de helderheid: dat proberen ze ook echt. De achterdochtige mensen denken dat ze bewust mismatches tegenover elkaar zetten, maar nee, de mensen willen een love story zien en dat het dan soms misgaat… ja, dat is mooi meegenomen. Maanden voor de uitzending sprak ik via de telefoon uitgebreid met de redactie, ze wilden van alles van mij weten en natuurlijk op wie ik dan viel.

Op een druilerige julidag was uiteindelijk de date. Ze hadden iemand voor mij gevonden! Yes!
Ik zat aan de bar te wachten bij Victor en ik was in tijden niet zo zenuwachtig geweest. Ik zag links en rechts, overal camera’s.
Elke opmerking die ik maakte en vraag die ik stelde, alles wat ik zei, hoe ik zat, hoe ik luisterde bekeek ik met een vergrootglas. Arm losjes op de bar of juist niet? Wat zeg ik wel, wat zeg ik niet? Barman Victor vroeg me op wat voor types ik val. Ik keek hem aan, raakte in paniek en begon te stotteren. Huh? Het was toch een normale en ook logische vraag in deze context. ‘Slim, smaakvol, en ik word dolenthousiast van grote borsten.’ Dat zou het eerlijkste antwoord zijn.

Wat ik zei daar aan de bar? ‘Ja, gewoon sympathiek enzo.’
Meine güte, wat een kutantwoord. Het punt is, ik ben in mijn leven in wie ik ben vrij uitgesproken en dat roept reactie op. Moet ik gewoon kalmpjes mee leren leven. Mensen zeggen wel eens tot mijn volkomen verbijstering: ‘Jemig, maar is uiterlijk dan zo belangrijk voor jou, het gaat er toch om dat iemand lief is en dat je goed kan praten.’ Tot mijn verbijstering zeggen ze dit, want natuurlijk, natuurlijk. Als ik iemand fysiek aantrekkelijk vind en diegene begint enge Forum praatjes te houden, dan ren ik weg.

Terug naar de bar met Victor. We kletsten wat, het zweet gutste over mijn rug en daar was mijn date. Een blonde, slanke vrouw met een knalrode jurk. We stelden onszelf voor aan elkaar en ze ging naast mij zitten. Deze conversatie ga ik nooit vergeten:

Ik: ‘Zo, hallo, nou, ik ben best een beetje nerveus. Jij?’

De rode jurk: ‘Nee, helemaal niet.’

Dat was jammer. Prima dat ze wel vanaf het begin naar waarheid begint te antwoorden, maar het was zo afgemeten. Je kunt dus, dacht ik later, op verschillende manieren ‘Nee, helemaal niet’ zeggen. Je kunt dat zeggen terwijl je – met een lach op het gezicht – de deur helemaal open zwenkt en dat er helder licht naar binnen valt, in de conversatie, een helder verbindend licht. En je kunt zeggen ‘nee, helemaal niet’ terwijl je de deur dichtgooit. Met een klap waar je oren van tuten en met een snelheid waardoor iemand die deur tegen z’n hoofd krijgt, en z’n vingers – van beide handen – verbrijzelt zijn.

Dat laatste koos de vrouw met de rode jurk.

Iets later vroeg ik:

‘Wat voor werk doe je?’

‘Ik ben coach’ zei de vrouw.

Ik begreep op dat moment waarom de redactie ons gematcht had. Ik was in die tijd ook coach en nog vaker acteur in trainingen. Je weet wel: ik speelde de irritante medewerker die geen reet uitvoerde en dan had ik tegen over mij leidinggevende die met zweet op de voorhoofd naar woorden zochten om eens goed duidelijk te zeggen waar het op stond. Of een leidinggevende die mij meteen verrot schold. En alles er tussen in.

Hoe dan ook, ik snapte de match, ik werd al wat enthousiaster. Wat los daarvan mijn eerste indruk was van de vrouw in de rode jurk? Ja, ik dacht: ik zou het er zeker mee kunnen doen, best belangrijk, ik zat daar niet om iemand te vinden voor mijn nieuwe hobbyclub. En ze was dus niet nerveus, maar daarom des te zorgelijker dat ze zich opstelde als onsympathiek en nogal afgemeten.

‘Oh, wat leuk dat je coach bent, ik doe ook dat soort dingen. Wat voor coach ben je?’

‘Oh, gewoon coach.’

Ik zelf had op dit moment ook wel even een rollenspel willen doen. Omgaan met vrouwen in rode jurk met de deur dicht, en dat ze de deur ook hadden gebarricadeerd.

‘Ja, nee, maar ik bedoel, coach van CEO’s of zwangere vrouwen?’

‘Ja, gewoon algemeen.’

Right. Hier veel geen land mee te bezeilen. En google docs stelde net in plaats van ‘bezeilen’ het woord ‘bezichtigen’ voor. Hier valt geen land mee te bezichtigen. Dat reken ik ook goed.

 Even tussendoor:

volg je mijn podcast al met 136 min of meer geslaagde pogingen tot vriendschap en verkering? Volg hier de Lekker Bezig Podcast 

We mochten aan tafel. We kletsten wat en na een minuut of twintig kwam er iemand van de redactie naar mij toe. Of was het Sergio die me zei dat mijn microfoon niet helemaal goed zat? Ik liep even mee naar achteren en daar stond de regisseuse me op te wachten. Er was niets met mijn microfoon, maar de regisseur zei me dat het misschien goed was om wat meer stiltes te laten vallen. ‘Je stelt heel veel vragen en volgens mij heeft je date wat meer tijd nodig.’ Ok, ik dacht er over na, volgens mij hadden ze een punt. Het was moeilijk om een vloeiend gesprek te voeren, dat was al duidelijk en ik gooide er uit angst voor de stilte nog maar eens een vraag in. Mijn god, wat was dit moeilijk. De tering.

Ik ging terug naar het tafeltje en ik heb het echt geprobeerd. En dat werkte een beetje. De vrouw met de rode jurk vroeg me: ‘En ben je een beetje een avonturier.’ Oh, ja, god, dat moment. Dat je tijdens een date vragen gaat stellen, niet omdat je het leuk vindt om echt te weten, maar omdat je wil checken wat je al vermoed. Dat de ander niet past.

Zo heb ik wel eens aan iemand gevraagd wat diegene leest en dat je eigenlijk al weet: diegene leest niets. Zeker geen literatuur. Nog nooit van Connie Palmen gehoord, of van Tommy Wieringa of van Mulisch. Of dat je aan iemand bij een date vraagt wat voor muziek ze leuk vindt en dat je aan haar kleding al had gezien: dit gaat helemaal fout aflopen en dat het dan ook helemaal fout gaat aflopen.
Ik ben niet echt een avonturier, of nou, ja, hoewel, het is hoe je het bekijkt, maar abseilen, bungyjumpen en paragleiden daar ben ik niet voor te porren.

Het zal geen verrassing voor je zijn, maar het werd helemaal niets tussen de vrouw in de rode jurk en mij. En ergens had ik het idee dat dat een gemiste kans was. Ergens had ik het gevoel dat deze vrouw zelf ook te nerveus was om een beetje leuk te zijn. Toen we naast elkaar zaten op een stoeltje met de vraag ‘en gaat er nog een keer een date komen’ zei ze overtuigend ‘nee.’ En ik zei: ‘Ja, nou, ik weet niet, volgens mij ben je ergens gewoon wél iemand die wild is en los, daar ben ik wel benieuwd naar.’ Ik was gewoon nog steeds, ondanks alles benieuwd hoe ze in de slaapkamer, haar hoofd zou verliezen. Hoe ze mij op bed zou smijten en me wild en onbezonnen

zou kussen en meer. Hoe ze even later gillend klaar zou komen.

Tsja. Ik hou niet van geforceerde positiviteit, maar ik voelde gewoon dat dat er in zou zitten.

Ik zou er nooit achterkomen.

De weken na First Dates werd ik overspoeld met reacties. Ook reacties van vrouwen die wilden afspreken. En het allerleukste vond ik: daar had ik helemaal geen rekening mee gehouden. Dat overviel me. En voor iemand die alles graag plant, en regelt en dan smachtend kijkt of het dan ook zo gaat als vurig gehoopt, was dat een prima verrassing.

Meer lezen over mijn 136 min of meer geslaagde pogingen tot vriendschap en verkering? Download gratis je vakantiebundel met vijf pijnlijke, ongemakkelijke verhalen.