Als Catch Of The Town ben ik natuurlijk altijd beschikbaar voor een volgend avontuur.
Op Facebook zag ik een oproep: singles gezocht voor het TV-programma First Dates. Ik meldde me aan, want je moet echt wat van het leven maken. Schouders eronder. Ik was al een paar jaartjes single en ik vond het toch tegenvallen hoe moeilijk het was om iemand tegen te komen. Ik werd onrustig, of was ik altijd al onrustig?
Al snel had ik een telefoongesprek met de redactie. Die wilden van alles van mij weten, waar ik enthousiast over was, of ik red flags had, op wat voor vrouwen ik viel. Met enthousiasme beantwoordde ik alle vragen. Na het telefoongesprek voelde ik dat alles in mijn leven goed ging komen. Ik zou binnenkort de liefde ontmoeten.
Een maand of twee later ging de telefoon: ze hadden iemand gevonden.
‘Kun je toevallig zaterdag om tien uur?’ ‘In de avond neem ik aan?’ ‘Nee, nee, in de ochtend.’ Op zaterdag in de ochtend leek me een slecht idee, maar gelukkig was er nog een plekje op de zondagavond om 18.00. Ik snapte natuurlijk dat het een TV-programma was en dat ze die 24 uitzendingen snel moesten vullen, maar what the fuck, hoe moest dat met alcohol om 10.00 in de ochtend? Zonder alcohol deelnemen leek me geen optie.
Ik moest een uurtje of drie voor de uitzending op een locatie zijn in de buurt van het restaurant waar uiteindelijk de opnames waren. Daar vinden aardige redactiemensen mij op, die vroegen of ik er zin in had en die zeiden dat ik niet in de camera moest kijken en moest doen alsof het een echte date was. ‘En dat is het natuurlijk ook.’
Met een auto werd ik naar de locatie, het restaurant, gereden, een paar honderd meter verder op, er werd alles op alles gezet om te voorkomen dat de date en ik elkaar al zouden tegenkomen.
Uiteindelijk was het moment daar. Daar ging ik. De trap op en dan zou ik de deur meteen zien, de deur van het restaurant en dan was het: camera’s lopen! Aan de bar was ik de eerste. Living the life. Ik zag veel camera’s om me heen, echt veel camera’s, opvallend veel camera’s. Een camera links, rechts, recht voor mij. Hier zou dan mijn moment van roem zijn. De uitzending die alles zou veranderen. En de mensen zouden elke beweging zien, niets was te verbergen. Barman Victor heette me welkom en vroeg me op wat voor types ik val, nadat hij een biertje voor mij neer zette. Ik keek hem aan en glimlachte. ‘Eeh… Ja, gewoon lekker spontaan.’ Ik was even mijn tekst een beetje kwijt.
Daar was mijn date. Een blonde, slanke vrouw met een knalrode jurk. Ik stond op van mijn barkruk. ‘Hallo.’ We gaven elkaar een hug. Eerste indruk? Ik weet het niet goed. Dat kan ook nog eens. Ze leek gespannen, ze lachte niet, maar dat zou vast goed komen.
Daar zaten we dan. Wat je moet weten: ik ben een communicator. Ik ben er echt goed in. Champions League. Buitencategorie. Nou, ja, niet grappig bedoeld, ik gaf trainingen in effectieve gespreksvoering. En wat dus heel sterk is in communicatie, dat is je gevoel benoemt. En dat deed ik. Wat een move.
Ik: ‘Zo, nou, leuk je te zien, ik ben best een beetje nerveus. Jij?’
Sterk, toch? Dat is kwetsbaarheid pur sang, onverdund en kom daar maar eens om. En dat kan alleen als je heel zeker bent van jezelf.
De rode jurk: ‘Nee, helemaal niet.’
Ah, kijk. Een vrouw waar ik voor mocht werken. Beetje kortaf, zij moest ook nog wat ontdooien.
Ik zei: ‘Wat voor werk doe je?’
‘Ik ben coach’ zei de vrouw.
Ik begreep waarom de redactie ons gematcht had. Ik was in die tijd ook coach en acteur in trainingen. Daar zat de overlap.
‘Oh, wat leuk dat je coach bent, ik doe ook dat soort dingen. Wat voor coach ben je?’
‘Oh, gewoon coach.’
De date had duidelijk besloten om zichzelf langzaam te onthullen, niet meteen alles weg te geven. Of zoals een vriendin het na de uitzending appte ‘Wat een stijve muts, zeg, jeetje, heb jij weer.’
‘Ja, nee, maar ik bedoel, coach van CEO’s of zwangere vrouwen?’
‘Ja, gewoon algemeen.’
Oef, dit zou wat pittig worden. Zat zij daar ook heel kritisch te zijn? En wat viel haar dan tegen?
Daar was Sergio. We mochten aan tafel en liepen achter hem aan. We kregen de kaart, kozen wat te eten uit, ik deed echt mijn best om een leuk gesprek te voeren. De antwoorden waren steeds wat kort. Later zou ze zeggen: ‘Je wilde steeds over werk praten.’ Dat verraste me, werk is voor mij leven, niet iets wat je ver weg erbij doet. Je zult mij niet horen zeggen: vrijdag, bijna weekend.
Na een tijdje kwam Sergio naar het tafeltje toe en zei dat er iets met mijn microfoon was, ik moest even mee naar achter. Daar, achter een muurtje, buiten het bereik van de camera’s stond de aardige regisseuse, met een headset op haar hoofd. ‘Zo… hoe gaat het?’ ‘Ja, goed, ze is wel wat stijfjes.’
‘Je stelt heel veel vragen en volgens mij heeft je date wat meer tijd nodig. Dus, probeer wat stiltes te laten vallen.’
‘En wat is er met de microfoon?’ ‘Nee, nee, niks, je kunt weer terug. Geef de date wat tijd.’
Ik ging terug naar het tafeltje. Ik zei ‘zo mijn microfoontje doet het weer!’ En daarna hield ik mijn mond. Daar zaten we dan. Tien seconden stilte kunnen echt heel lang duren. Heel lang. Ik ben er niet goed in. Ik ga wat zeggen. Gevoelig voor sfeer, laten we het daar op houden.
‘En ben je een beetje een avonturier.’ vroeg de date me. Heerlijk, we mochten weer praten. Een onverwachte vraag en ik wist meteen dat het een checkvraag was. Altijd een moment in dates, die stiekeme checkvraag. ‘Ik bedoel, abseilen enzo, avontuurlijke dingen.’ Ik zei dat ik dat soort dingen niet vaak deed. ‘Maar ik heb wel eens naar Italië gelift’ zei ik net te enthousiast. Ik vertelde casual dat ik de afgelopen jaren veel bezig was geweest met het maken en spelen van cabaret.
‘Vertel dan eens een grap.’ zei ze terwijl ze nog een slokje van haar wijn nam.
Dat ging ik natuurlijk niet doen, wat dacht ze wel.
Ik zei: ‘dat is op commando wat lastig.’ Ik kreeg steeds meer de indruk dat ik tegenover iemand zat die geen zin had, die allang bedacht had dat ik voor haar zeker niet de Catch of the Town was. Hoe is het mogelijk.
Ik zei: ‘Prince heeft een nummer gemaakt ooit met mij in gedachten. Een ode.’
‘Oh.’
‘You Sexy Motherfucker.’
De rode jurk keek me aan en toen kwam er een klein glimlachje. ‘Ik snap ‘m’
Ik wilde alleen maar dat de date afgelopen was en ik wilde roken, heel erg graag een sigaret roken.
Tot mijn grote vreugde kwam een van de serveersters ons de rekening brengen. Dat ging anders dan in een echt restaurant, dan vraag je zelf om de rekening, ten teken ook dat je er vandoor ging. Nu kwam ze zélf de rekening brengen om te laten weten dat het klaar was. Er moesten nog meer koppels gefilmd worden, tempo, tempo, vamos!
Iets later zaten we met z’n tweetjes naast elkaar op de stoeltjes. Het zogenaamd spannende moment aan het einde van de uitzending.
‘En daar is het moment van de waarheid.’ zei een vrouw van de redactie. ‘Willen jullie elkaar nog eens zien?’
Ik mocht eerst en zei: ‘Ja, ja, ik zou je nog wel een keer willen zien.’ Ik meende het, dingen kansen geven, heel belangrijk als single en ik zweer je: die vrouw had de gemumificeerde versie van zichzelf laten zien. Er was een andere versie. Ik wist het zeker.
‘Ik heb gewoon het idee dat je ergens stiekem een sexy motherfocker bent.’
Toen moest ze lachen, de vrouw. Toch zei ze: ‘Nee, laten we het hier bij laten.’
Ik wilde achteraf niet te kritisch zijn, maar in mijn Facebook timeline kreeg ik support van veel vrienden: ‘Niet te doen, deze vrouw!’
Tsja, niet te doen. Weken later had ik een match op Tinder. Met een innemende, lieve, grappige vrouw met prachtige ogen.
Ze had me gezien op TV en wilde wel daten.
Wat heerlijk eerlijk…..
Ha! Bedankt Maurice! Nog meer eerlijk heerlijk: geef je deze reactie ook op Linkedin even? Dat helpt enorm in het verzamelen van meer fans. Bezig met een missie! MERCI.
Zal ik ff doen…. komt goed
Is deze aflevering toevallig nog ergens te zien?
Chantal, Achmed, hoe heet je nou? : )) je mag googlen wat je wil, maar het is een uitzending van 2017, ik kon het niet meer vinden een jaar geleden! Dus, helaas. Leuke TV. : ))