Een paar jaar geleden plaatste ik op mijn website een oproep tot het maken van nieuwe vrienden. Een contactadvertentie maar dan, dus, voor vrienden. Open en bloot. Vol in de spotlights. Matties gezocht. Een malle actie? Ja, een malle actie. Ik gooide mijn verhaal op Twitter en Facebook, LinkedIn en het werd plots, na een aarzelend begin, enorm opgepikt. Een bekende Trouw journaliste retweette het. De likes en retweets stroomden op een gegeven moment binnen en De Best Social Media wijdde er een stuk aan. (je leest de oproep hier)
Al snel kreeg ik een mailtje van Simone uit Oost. We gingen wat drinken en ze hield net als ik van Michael Jackson. Op basis waarvan ik dacht ‘Ja, we spreken af!’? Ja, het klonk in elk geval aandachtig, niet een mailtje van twee zinnen die ik ook zou krijgen. ‘Ha leuk, keertje drinken, goed idee.’ Dat soort mails kreeg ik ook. Hilarisch. Godsamme.
Of het gek was om op deze manier iemand te ontmoeten, waar de nadruk dus niet lag op daten of flirten of seks? Viel wel mee, nieuwe mensen leren kennen, zo in de oppervlakkigheid van een eerste gesprek vind ik niet zo moeilijk. We gingen daarna nog eens naar een fotomuseum, weer was het gezellig, maar van gezellig naar die echte klik, die spark, al is het dus vriendschappelijk, dat is toch iets anders. Daarna hebben we beiden geen initiatief meer genomen.
Zo’n twintig mails kwamen er mijn kant op, verdeeld over de weken. Dat was best wel cool, grappig, ongemakkelijk.
Ongemakkelijk.
Wat ik ongemakkelijk vond was reacties krijgen van mensen waarvan ik meteen wist: gaat ‘m niet worden. Sommigen leken mijn verhaaltje niet gelezen te hebben, zo leek het. Of zeer selectief, misschien gaat dat gewoon zo, maar dat stoorde me, want ik was er goed druk mee geweest. Ik bedoel, ik had mijn best gedaan op het stukje, juist om te voorkomen dat ik de ander moest melden dat ik niet een klik voelde. En ook om de ander te informeren: dit is wie ik ben, hallo, hier sta ik voor! Soort zoek soort en wees zelf alsjeblieft ook even kritisch! Een wat lege agenda betekent niet dat ik in wanhoop me in de armen van jan en alle man stort.
Een vriend zou er nog over zeggen dat hij het een bericht vond waar hij het gevoel kreeg ‘ik moet wel aan allerlei voorwaarden voldoen’. En weet je: dat klopt! Maar ik ontmoet graag mensen die dat op hun beurt ook hebben, die dat zelf ook weten: dit past bij mij, dit gewoon niet zo. Even goede vrienden, nou, ja, niet dus, spreekwoordelijk. Ik heb wel een aantal keer toegeven in mijn leven aan de druk of het idee dat ik te kritisch zou zijn en dan belandde ik altijd met mensen in een café die mij dan bewonderden. Daar heb ik niets aan. Ja, ik vind het fijn dat je m’n stukje geweldig vindt, maar dit was op het level van ‘oh, wow, cabaretier, wow, maak eens een grap en wat bijzonder dat je die teksten kan onthouden.’ Dat zoek ik niet.
Later dacht ik hier nog over: stel dat ik een oproep had geplaatst om anderen te helpen met hun eenzaamheid. Als ik had geroepen: ‘wil je af en toe op een zaterdagmiddag wandelen? Prima, ik stel me beschikbaar, ik doe graag een wandeling met je.’ Dan had ik uiteraard de deur geopend voor iedereen.
Peter uit de Pijp
Sterker: ik heb dat ooit gedaan. Ik was buddy van Peter, een oude rocker, 77 jaar uit de Pijp. Maar als ik dan met hem een wandeling deed, schaakte en muziek luisterde, wist ik ook: dit is geen vriendschap en na de afspraak heb ik zin om even met een mattie af te spreken. Om mijn eigen verhalen en met name ook zorgen te delen, ik maak me zo vaak zoveel zorgen om van alles en nog wat. ‘We’ll cross that bridge when we come to it.’ is een gezegde dat ik laatst zag en daar ben ik dan weken gelukkig mee. Die zorgen deel ik graag, maar ik ben erg gevoelig hoe mensen dan reageren, ik heb in de eerste twintig jaar van mijn leven veel ervaring met mensen die niet zo fijngevoelig reageren op simpele verhalen over jongetjes die mij aan het pesten waren ‘Nou, daar zal het zelf wel naar gemaakt hebben dan.’ Ik ben op mijn hoede, snap je?
Wat ik een beetje gekkig vond is dat er mensen uit Harderwijk en Dordrecht reageerden. ‘Lijkt me leuk om af te spreken, ik heb een manege!’ Ik hing met mijn vingers boven het toetsenbord. Wat moest ik nu zeggen? Er stond in de tekst zo duidelijk dat ik mensen in Amsterdam zocht. Dat mag je uiteraard stom vinden, vind het stom, plan een ochtend vrij, neem een gevulde koek en vind het stom. Na twee uur iets voor jezelf gaan doen, afgesproken? ‘Maar je woont in Harderwijk!’ Ik tikte er achter aan: ‘dat is een heel leuke plek! Maar, ja, misschien had je gelezen dat ik mensen zoek in Amsterdam?’
Met een vrouw uit de Baarsjes deed ik een drankje, er werd gelachen en een beetje geflirt. De hug bij afscheid was heerlijk. Daarna gingen we nog eens bowlen, ironische bowlen uiteraard, maar daarna bleef het stil. Ik had een koffietje met een leuke creatieve en beetje artistieke man van 63 die ik daarna niet meer zag, hij reageerde niet op een bericht. Ik ging nog wat eten met een opvallende en creatieve vrouw, iemand die ik nog steeds zo nu en dan zie. De enige die ik nog zo nu en dan zie vanuit de actie.
‘Dat zegt ook veel over jou.’
Of er ook echt drama-avonden tussen zaten? Dat je denkt: wat heb ik nou aan mijn fiets hangen? Yep. Die waren er ook.
Ik ontmoette iemand die het café in stormde, me bijna voor de hersens sloeg terwijl ze haar sjaal af deed, haar gezicht was nat van een bui. We gingen zitten, bestelden wat en hoewel ze me oprecht met een indringende blik vroeg hoe ik het tot nu toe gehad had met de zoektocht, was haar blik tijdens mijn antwoord constant overal en nergens in het café. Het noodlot bepaalde dat er een hondje in de buurt was. Vrouwen en hondjes, de hel. ‘Koekie hoe gaat het dan? Ben je zo braaf?’ Natuurlijk maakte ik de grap: ‘Ja, ik ben braaf.’ Viel niet helemaal.
We kwamen te spreken over een gezamenlijke kennis uit de theaterwereld. De vrouw zei hard, te hard ‘dat is echt zo’n domme eikel’ en meer van die dingen. De felheid waarmee ze deze gozer uitkafferde maakte me wat stil. Als eerste indruk vond ik dat echt ongezellig.
Ik vroeg naar haar relatieverleden. Ik wilde haar kalmeren. Het werkte een beetje, ze werd wat rustiger en vertelde over haar paar relaties en toen vroeg ze dat zelfde aan mij. Ik vertelde dat ik al een beste tijd single was, ik begon te ontspannen en zoals ik gewend ben, vertelde ik ook nu vrij makkelijk over hoe ik de dingen beleefde. Tot ze hard zei: ‘Oh, maar dat zegt ook heel veel over jou, hè?’
Ook grappig toch? Ze schreeuwde het echt in mijn oor.
We kwamen al snel te spreken óver de afspraak zoals die liep en dat het niet helemaal vlot ging. Een evaluatiegesprek na veertig minuten. ‘Nee, ik vind het ook niet echt werken,’ zei ze terwijl ze nog eens naar het hondje zwaaide. Ik zei tegen de vrouw dat ik het moment van ‘Oh, maar dat zegt ook heel veel over jou, hè?’ niet zo fijn vond.
Ze zei, volledig in stijl: ‘Oh, maar weet je wat mij dat over jou zegt, dat zegt over jou dat je een onzekere man bent! Je bent onzekere man. En ik heb een zekere man nodig.’
Een maand later zou ik een vriend spreken en ik vertelde over het project. Ik zou zeggen dat ik bijna alleen maar aardige mensen had ontmoet. Mensen met hun eigen verhalen. Maar, na enig aarzelen moest ik ook toegeven dat ik niet zoveel mensen had ontmoet waarmee ik écht een logische, grappige en interessante klik voelde.
De School Of Life schrijft over eenzaamheid en vriendschap:
‘Veel van wat we erkend en bevestigd willen zien door anderen – veel van wat extreem geruststellend zou zijn om te delen – zal storend zijn voor de samenleving als geheel. Veel van de ideeën in onze gedachten zijn te vreemd, tegenstrijdig, subtiel of alarmerend om veilig aan iemand anders te onthullen. We staan voor de keuze tussen eerlijkheid en aanvaardbaarheid en kiezen – begrijpelijkerwijs – meestal voor het laatste.’
Later zou ik beseffen dat we nooit echt zeker weten waarom we ons bij de een niet op ons gemak voelen en de ander wel. En dat de mensen die mij te kritisch vinden, op dat moment zelf ook echt te kritisch zijn. Ik heb best wat nodig om me echt op mijn gemak te voelen, om te weten dat mijn verhalen, zorgen, dromen, grapjes in goede aarde vallen. Het gaat veel verder dan dat ik de ander stom vind, maar het gaat over dat ik bang ben zelf niet begrepen te worden.
Volg mij zoektocht naar gezelligheid in vriendschap en liefde, je begint met een gratis proefweek: elke zaterdag een kakelverse blog!
No comment yet, add your voice below!