Nieuwe mensen leren kennen?

Hallo, ik ben Johan Stevens. Je bent een tikkie eenzaam en je wil nieuwe mensen leren kennen?

Ja? Enne… je vindt het vooral zo raar omdat je eigenlijk best leuk, spontaan bent. Je hebt smaak. En toch, mmm, je vrienden hebben kinderen gekregen, ze zijn plots druk jij bent nog wat aan het daten, of veel aan het daten, hoe dan ook: weinig mis met jou. Voilá, ondanks je kekke stijl en je ziet er ook nog goed uit vaart er wel aardig wat onzekerheid door je heen. Ja, je hebt wel eens dingen gelezen over zelfvertrouwen, god, je bent in therapie geweest, net als wel de helft van je vrienden.

Nieuwe mensen leren kennen. Je had verdomme niet gedacht dat je dat nog eens moest googlen. Je bent toch gewoon verdomde leuk en best gezellig op feestjes en aandacht krijg je ook wel, en toch wat alleen. Toch.

Herkenbaar? Ja? Ik ben Johan, ik ga niet van mezelf zeggen dat ik ook zo smaakvol ben, maar ik heb een zwak voor mensen die zich een beetje leuk kleden en jij en ik weten dan wat we bedoelen. We draaien met onze ogen van moekes. Vrouwen met een sjaaltje. Tutten zijn het. Prima, niets mis mee, maar ons ding is het niet per se. Mag je nog steeds zeggen in 2024.

Jij bent niet dom

Maf toch: wat een taboe op eenzaamheid er is. In deze post vertel ik je iets over nieuwe mensen leren kennen maar, weet je: ik denk eigenlijk dat je niet dom bent. Een tip vind ik wat aanmatigend. Want jij weet: een hobby, iets waar ik heel erg gek op ben, iets dat ik tof vond, dat maakt dat ik nieuwe mensen ontmoet. Nou, dat was de tip. Wist jij al.

Ik heb regelmatig deze frustrerende situatie: op de woensdagavond vraag ik me af wat ik eens zal doen in het weekend. Gezelligheid. Wat eten, wat kletsen, misschien wat dansen, wandeling ergens, dat.

Enne… godverdikkeme. De afgelopen weekenden waren niet per se vol met gezelligheid. Ik wil gewoon met iemand hangen, wandelen door een bos, samen eten, lachen, zo simpel. En dat regelen dat lukt dan niet. Kut, kut kloten.

Voor de helderheid: ik héb vrienden, zo’n zeven schitterende, lieve erg grappige types, die mij goed kennen, en daar omheen nog best wel tien mensen die ik als kennis zie. Vage kennis.

En dan? Wat doe je dan? Dan moet je dus daten, nieuwe mensen leren kennen, er op uit. Godsamme. Over ongemakkelijke dates, over hoe duidelijk je moet zijn in de liefde, over de spelshow ‘Neuken of Praten’, of beiden, over nieuwe vrienden maken.

Nieuwe mensen leren kennen, hoe dan?!

Daarnaast zijn er talloze initiatieven en borrels. Nieuwe Mensen Leren Kennen, iets met Mingle en ach, je hebt vast al gegoogled. Ik zeg: ga je gang. Ik heb het uitvoerig geprobeerd, initiatieven als Nieuwe Mensen Leren Kennen. Ik vind het lastig. Het is te algemeen en ik kan me voorstellen dat het voor jou, als je ook niet zo doorsnee bent, als je van kunsten houdt en het doodnormaal vindt om Pierre Bokma te kennen, ik bedoel bij naam, dat je natuurlijk Grunberg kent, wat gelezen hebt, dat is niet eens nieuws, dat is niet eens bijzonder, dat is logisch, dat je dan daar niet blij wordt.

Je kunt op Meetup.com ook allerlei groepen vinden, honderden groepen, je kunt in een half jaar wel 240 handen schudden. En voor mij werkt dat toch niet zo makkelijk. Ik vind gewoon echt veel mensen best wel saai. Uiteindelijk. Na een half uur.

Moet ik me meer open stellen? Voor al die totaal verschillende mensen?

hieronder vertel ik je nog meer, maar laat in de tussentijd je mailadres achter als je mijn reis naar gezelligheid wil volgen: 

Ben ik te kritisch?

Jarenlang was ik trainerin bedrijfstrainingen en heb mensen ontmoet die werken in ziekenhuizen, havenarbeiders, alles, stratenmakers, alles. In al die mensen, in al die ontmoetingen zaten aardige mensen, lieve mensen, mensen met humor. Al zeg ik het zelf: ik ben een sociaal figuur op dat soort momenten, zie mij eens geïnteresseerde vragen stellen, wow. En ik meen het dan ook, vaak althans.

Maarrrr… die gesprekjes daar hoopte ik niet iets te krijgen. Ik was aan het werk, ik was niet op zoek naar vrienden. 

Nog iets: Ik heb vrijwilligerswerk gedaan met dementerende bejaarden. Gezelligheid geven, maar niet om het terug te krijgen. In dat soort situaties kon mij het verdomme niets schelen dat iemand gek was op Nick en Simone. Of hoe heten die kutzangers? Ik luisterde samen met Anja, zwaar dementerend, naar Suzan en Frits, tuurlijk. Maar als Gerda, 82, ook zwaar dementerend, vanuit haar supersonische rolstoel dan met haar kraakstem kraste ‘Kan die kutmuziek uit!’ dan gaf ik een boks aan Gerda. En had ik binnenpretjes.

Echte verbinding, echte vriendschap ervaarde ik daarna: als ik daarover met vrienden kon appen. Grappen kon maken. Over dat ik godverdomme naar Suzan en Frits en allerhande ellende had moeten luisteren. Vriendschap is: heel hard kunnen lachen om de eindeloze lelijkheid in muziek, kunst, film.

Als ik naar een borrel ga met de gedachte dat ik nieuwe mensen wil leer kennen, dan bedoel ik: vrienden. Dan vind ik het spannend. Ik voel me ongemakkelijk. En dan ben ik huiverig voor de mismatch. Laatst had ik dat iemand zei ‘oh, jeetje cabaretier ik heb nooit met een cabaretier gesproken. Vertel eens een grap.’ Echt echt gebeurt. Natuurljk moest ik huilen. Nee, ik moest overgeven. Of toch huilen? Ik ben gaan zuipen, dat was het. Stop de tijd.

Nieuwe mensen leren kennen

Over al deze dingen schrijf ik. Hoe vind ik liefde (en vriendschap)?

Veel van wat ik schrijf kun je gratis lezen en als je meer wil dan kun je lid worden op de zaterdagcolumn.

Maar begin vooral gratis, een maand lang elke zaterdag een column!