Begin 2018 begon ik een nieuw avontuur: ik slingerde mezelf als copywriter op de markt. Hallo wereld! Ik schreef al mijn levenlang columns, stukjes en cabaret, maar nu zou ik als copywriter met name kleine ondernemers gaan helpen. En natuurlijk, uiteraard: de wereld veroveren. Een nieuwe start. Ik had een carrière achter de rug als trainingsacteur, en nog steeds speel ik zo nu en dan de lastige klant of de niet vooruit te branden medewerker, of de veel te directe leidinggevende en hoe ga je daar dan mee om. Ook had ik jaren cabaret gespeeld.
Ik doe graag alsof ik enkel met goede zin en heerlijke verwachtingen dit nieuwe avontuur begon, maar ik had al heel wat faillisementen achter de rug. Geen officiële faillisementen, maar ik had in 2017 na veel financiële stress besloten om mijn huis dan maar te verkopen. Dus, ik zat ook met enige spanning in de wedstrijd: ik was 43 en keek uit naar het moment in mijn leven dat er iets ging lukken. Want wie dat nou niet: dat er is lukt! Ken jij iemand die dat niet heeft?
Geïnspireerd door de leuke Laura Belgray, een eigenzinnige copywriter uit New York had ik er met name zin in. ‘Don’t Mistake Formal For Professional’ dat was haar inspirerende quote die ik geweldig vond. Doe af dat corset, wees gewoon je echte, leuke menselijke zelf! Het ging mij om menselijkheid, om authenticiteit. En met een beetje humor laat je zien dat je mens bent, dus dat vond ik ook belangrijk.
Om klanten te krijgen ging ik vol op het orgel van de online marketing, volgde de Amerikaanse Marie Forleo, met duizenden tips over e-mailmarketing, over je ideale klant kiezen, ik ging bloggen en nog meer bloggen, ik postte op LinkedIn, ik kreeg al snel een vrolijke samenwerking met Frankwatching. De complimenten kwamen: ‘Wat heerlijk geschreven’ ‘haha, hilarisch dit!’ Ook hielp ik na een paar weken al een ondernemer met het Supercopy Powerhour en daarna nog eentje, ik maakte de video ‘Cool Copy Condoomtest’, die door Japke D. Bouma van commentaar werd voorzien en die schoot de lucht in, ik schreef een blog met Vijf niet-saaie Out-of-Officeberichten, die voor 15.000 lezers op mijn website zorgden in de afgelopen jaren. Daarnaast had ik een absolute kneiterhit met Mijn Favoriete LinkedIn-Ergernissen, daar raakte een gevoelige snaar op LinkedIn. Sowieso indrukwekkend, al zeg ik het zelf, het aantal bezoekers op mijn website: ruim 135.000 in de afgelopen jaren.
Het geld kwam dus met bakken tegelijkertijd binnen, dat snap je. Oh, nee, toch niet. Totaal niet.
Het liep niet. Of wacht: het liep onvoldoende. Ik weet eigenlijk niet eens wat te verwachten na een jaar, maar ik teerde flink in op mijn spaargeld. Ik had wel al 16 verschillende klanten gehad, maar regelmatig voor zo’n 500 euro, dan eens 700 euro. De paniek begon wat toe te nemen.
Het woord conversie voelde zo kut
De vraag in een serie die ik laatst tof vond was: ‘Wat doe je als je eenzaam bent?’ en in variatie daarop is de vraag ‘wat doe je als je bang bent’ ook mooi. Ik ging dingen roepen op mijn website en op LinkedIn waar ik zelf helemaal niet in geloofde. Op mijn website stond een tijdje ‘wil je meer klanten via de website!’ of, deze nog erger: ‘ik help je de conversie op je site verhogen’. Toen ik in die tijd eens een wandelingetje maakte met goede vriend G. en ik over conversie begon scheurde mijn hart zowat uit elkaar, het woord ‘conversie’ voelde zo verschrikkelijk kut. Dat bén ik helemaal niet.
Wat ik zelfs ging doen, vergeef me dit in godsnaam, is zo’n post op Linkedin plaatsen met ‘laat in een reactie dit en dit woord achter en ik stuur je de gratis PDF op.’ Vaak is het woord dat je moet achterlaten ‘GROEI’. Huilen. Lang en hard.
Ik moest iets, dus daar ging ik:
‘Wil jij een gratis review van je website met vijf conversieverhogende tips? Reageer dan op dit bericht met het woord AAMBEI!’
Kwamen nog best een handvol reacties op.
Ik bedacht een actie met elke ochtend een e-mail over persoonlijkheid in je tekst. ‘Meld je aan en je krijgt de tips!’ Twaalf mensen namen eraan deel. En aan het einde deed ik een onweerstaanbaar aanbod, waar echt helemaal niemand met goed fatsoen nee tegen kon zeggen.
En hoe leuk: ik verdiende daar 4000 euro mee!
Echt?
Nee!! In mijn fantasie!!
Er gebeurde aan het einde van die inspiratieweek helemaal niets! En ja, ja, ja, ja, rustig: natuurlijk heb ik gemaild met de vraag: ‘hé, je bent niet ingegaan op het aanbod, ik ben benieuwd hoe ik je verder kan helpen! Met je aambeien!!!’
Ik stuurde de mail en jawel, er kwamen uitgebreide reacties!
Echt? Nee! IN MIJN FANTASIE!
Niemand reageerde! Dus zelfs ‘hé, heb je een korte reactie?’, daar zelfs werd niet op gereageerd.
Natuurlijk wist ik van geen stoppen.
Natuurlijk wist ik van geen stoppen, ik mailde met dik 100 marketingbureau’s, ik kreeg reacties ‘superleuke mail, heel origineel, maar genoeg copywriters’, ik bleef driftig zichtbaar op socials. Ik ging mijn ideale klant interviewen, wie dat mocht wezen ook, ik switchte eens van doelgroep, want de zzp’ers bleken geen geld te hebben, enzoverder en zo voort.
Het verwarrende vond ik, en ik was daarin niet alleen: door de marketinggoeroe’s werd een zeer maakbare wereld voorgeschoteld, met 101 gouden tips en dan kon het niet anders dat je richting een ton ging. Maar waar ik ooit begon met de wat opportunistische gedachte ‘ondernemers hebben sowieso webteksten nodig’ kwam ik er al snel achter dat velen dat niet zo vonden. Ik zag brakke, echt slechte webteksten en dan was de reactie: ‘Ja, we weten het, moet echt beter. Maar we hebben het te druk met klanten.’ Ben je dus uitgeluld. Of ‘Ik ga het zelf proberen.’ Wat kun je zeggen?
Natuurlijk had hoe het liep ook te maken met dat ik niet heel erg stond te springen om een langere opdracht bij een bedrijf. Dat heb ik wel eens gedaan, dat zorgde voor veel omzet, lieve mensen ontmoet, maar het paste niet echt. Wat ik ook snel merkte is dat andere copywriters ogenschijnlijk voor iedereen konden schrijven. Ik niet. Ook voor mensen die hun verstand verloren waren, zeg maar voor hen die knettergek zijn en in chakra’s geloven, in homeopathie, in hogere zelven, in de Law Of Attraction. Knettergek dus. Zoals ik toen eens schreef ‘Er zijn copywriters die doen alles. Wapenhandel. Tabaksindustrie. Reiki. Ik niet. Ik heb niets met reiki.’
Wat er mis ging? Naast dat er gewoon echt veel copywriters zijn? Want dat willen sommigen niet weten, de marketinggoeroes geloven in abundance, maar zet nu op LinkedIN een oproepje dat je een copywriter zoekt en je hebt in een half uur 88 reacties van copywriters die hun neus helemaal leeg hebben gevroten van pure verveling. Er is niet voor iedereen werk. En vergeet AI niet. Ook heb ik vaak gevoeld dat ik té eigen en te anders was. Maar het antwoord zat al in een gesprek met vriendin in 2019. We spraken over klanten die ik kon benaderen en dat ik dan steeds zei ‘Ja, maar dat soort klanten dat past niet bij mij’ en ze zei: ‘Maar dan, dan ben je misschien geen copywriter, maar meer een schrijver.’
Een zin die lang na galmde en die steeds maar weer terugkwam in mijn systeem. Een zin die zo ontzettend wáár voelde en waar ik ook wat bang van was. Want geld verdienen door gewoon schrijver te zijn, die vermaakt, raakt, laat lachen, misschien ontroerd? Kan dat?
Ik vond het helpen van ondernemers met het Supercopy Powerhour zeker tof: vooral echt, menselijk, authentiek en chill contact maken voelde diep belangrijk. Dat doe ik nog steeds met plezier.
Maar daarnaast, zo voelde ik al aan, moest ik natuurlijk vooral zelf schrijven, mijn eigen verhalen vertellen. Ik stond niet voor niets op mijn 17e op een podium voor een volle zaal schoogenoten, had daarna vier cabaretprogramma’s gemaakt. Columns schrijven voelt voor mij als ademhalen.
Wat me tegenhield er voor te gaan? Gek genoeg toch de gedachte dat ik de financiële nood het beste kon oplossen met een ‘onweerstaanbaar aanbod voor ondernemers’. Met rode oortjes bedacht ik weer eens een pakket, ook daar had ik veel tips over gehad, dat je pakketten moet maken.
Dus ik ging toch nog even driftig door. Juli 2023. Ik mailde wat recruitment bureaus. Zo’n focking 35. Ja, stuur mij om een boodschap. Want, hé, die recruitement bureaus die dan dan de marketing voor mij. Die hebben dan een goede opdracht. Leverde om precies te zijn niks op, ondanks mijn PDF met allemaal voorbeelden van humor in marketing. Ja, humor in marketing. Dat wil toch iedereen!
Oktober 2023. Ik bedacht de webtekstensafari. Nog nauwelijks een euro op de bank, stuurde ik mails naar bedrijven met persoonlijke feedback op de homepage, salespage. Zeven mails per dag, 35 per week, dat was 70 per twee weken, daar zouden toch wel drie klanten uitkomen? En… het werkte.
En dit keer echt. Mensen vonden de mails leuk ‘ik reageer hier nooit zo op, maar ik wil graag even bellen.’ Wat heerlijk. Sommigen wilden meteen aan de slag. Anderen zeiden: in januari wil ik overleggen, ik zet het in mijn agenda. Het was onbeschrijfelijk fijn dat het zo mijn kant op leek te vallen. In een week kwamen er wel vijf positieve reacties. ‘Dit doe je goed! Laten we bellen.’ Iemand wilde samenwerken voor één pagina en liet een uur later weten dat toch gewoon de hele website gedaan moest worden. Dat soort dingen.
En toch dus niet. Toch ging het dus niet goed. Het werd januari, plaats van handeling was inmiddels Lissabon. Fijn, zonnig Lissabon.
De zeven mensen die in januari wilden bellen, die haakten alle zeven af.
Ik ging ondertussen driftig door met mailen, ik mailde van januari tot maart zeker 240 ondernemers. En het werd dus maart en de paniek groeide.
Tekst gaat door onder de afbeelding
Meer lezen over het ongemakkelijke feest dat leven heet? Word lid van Club Lekker Bezig!
Wat moest ik doen? Ik wist van de mogelijkheid van een uitkering voor ondernemers, de BBZ, maar dat zou wel het meest gênante zijn, dat wilde ik echt niet. Ik schaamde me diep voor de ontstane situatie.
Einde maart ging ik toch maar eens googlen naar ‘uitkering voor ondernemers’. Ik stuurde een mail, ik moest dingen invullen, terug in Nederland had ik een afspraak met ene Melissa van de gemeente, een week later kende ze de uitkering toe. Drie dagen later stond het op mijn rekening. De huur van mei was gered. Het duurde nog zeker een week voor ik de ontspanning in mijn lijf voelde. Een volgend moment, einde april, had ik een eerste videoafspraak met Anne, mijn splinternieuwe coach. Van de gemeente. Die krijg je dan dus. Gratis. Dat gesprek zal waarschijnlijk een van de belangrijkste gesprekken van dit jaar blijken.
Het leven kan eenzaam en rauw zijn
Ik vertelde wat ik allemaal gedaan had en ik vertelde wat mijn echt grote droom was. Mijn eigen stukken schrijven, verhalen vertellen. Het ijs breken. Het hebben over het rare, ongemakkelijke leven waar we allemaal in zitten. Iets meer open zijn met z’n allen over de mislukkingen, de ongemakkelijkheden. Ik schreef in 2013 voor Het Parool al ‘Hoe maak je echte vrienden in Amsterdam’ een stuk dat zo wezenlijk en waar voelde voor mij.
En Anne hoorde me en zei: ‘dan moet je dat dus gaan doen, dan moet je die kant op. Je kunt nog steeds blijven schrijven voor ondernemers waar het goed voelt, dat vind je ook nog leuk, maar je moet wel echt schrijver gaan zijn nu.’
Soms voel je dingen, of weet je dingen die zo in alle tinten waar zijn. Zo focking waar. En ik mocht het nu ook van mijzelf eindelijk gaan doen. Echt schrijven. En ik ging aan de slag. En het voelde elke dag een stukje beter. En er kwam reactie. Veel en vaak. En mensen voelden: ja, dit is wel een stukje soort van passender. Dit klopt. Godsamme.
En vandaag 31 juli is dat 100 dagen geleden. En ik schrijf over het ongemakkelijke feest dat leven heet. En ik zette ‘Club Lekker Bezig’ op. Ik zocht en zoek naar mijn verhaal, het precieze verhaal. Het kan nog scherper. Hoewel ik dik tevreden ben over de stukjes, ze zijn in elk geval waarachtig. Hebben we misschien wel nodig in deze tijd. Waarachtigheid. Ik neem er de tijd voor, iets dat ik nooit had gedaan, elk nieuw concept moest in een middag worden bedacht. Maar sommigen dingen kosten gewoon een beetje tijd. Het begint te kloppen en ik tuigde een betaalde versie op voor de echte ramptoerist, elke zaterdag een exclusief stukje over 136 min of meer geslaagde pogingen tot vriendschap en verkering en een beetje geluk. Daarnaast ontwikkeling ik een heerlijke show, Stevens’ Speedfriending Show. Ook daarin staat de openheid centraal.
Ik wil niet deftig doen, maar het voelt alsof ik nu iets wezenlijks doe, omdat ik in mijn hele lijf voel dát we het over deze dingen moeten hebben en er keihard om moet lachen. Omdat het er is.
Fall Madly In Love With Your Own Humanity. Hoe het verder gaat is spannend, natuurlijk. De uitkering is eindig. Wat nooit zal stoppen is dit verhaal vertellen. Over hoe het is om mens te zijn. Met alles wat daar bij hoort. Wat ik nu meer dan ooit weet: je weet nooit of iets gaat lukken, maar als je compleet vanuit je hart werkt, als je waarachtig probeert te zijn, dan doe je in elk geval nu iets goeds en ben je in elk geval in het hier en nu behoorlijk gelukkig.
//
Lieve lezer! Dank je voor het lezen. Ook voor het lezen van alle eerder stukken.
Wil je me helpen? Like dit verhaal op de socials.
Ben jij een ambassadeur van meer openheid en relativering? Wil je veel meer veel te openhartige stukjes lezen? 😇 Vind je net als ik dat een tikkie meer openheid voor alle betrokkenen het best is?
WORD LID VAN CLUB LEKKER BEZIG. Je begint met drie gratis stukjes. En daarna kun je exclusief lid worden (lees hieronder even verder als je nu wil helpen.)
Als je me echt wil steunen: ik heb geld nodig voor deze plannen. Schrijven is onmogelijk gratis, het kost veel tijd. 👇🏼
Word meteen JAARLID van CLUB LEKKER BEZIG. In plaats van eens in de maand krijg je élke zaterdag een blog en dat kost je per jaar maar 60 euro. Dat is 1,15 per column! Een maandlidmaatschap is 6,50 (dus 78 per jaar)
Mijn ambitie is om half september 100 betalende jaarleden erbij te hebben. Dan kan ik een aantal belangrijke stappen maken! LIKE en DEEL en ROEP met mij mee! 🥰
Ben je ondernemer en geloof je ook zo in echte, authentieke en heerlijke webteksten? Dit is het supercopy powerhour, stuur me een mail als je wil dat die tekst heerlijk wordt.
Hier lees je de pre-pre aankondiging van Stevens’ Speedfriending Show.
No comment yet, add your voice below!